نویسنده : شایان دیبا

اگر با تامل و دقت بر وجه تمایزات موسیقی ایران با سایر ملل نگاه کنیم از جمله مهمترین این تفاوتها تحریر و تنوع آن در موسیقی اصیل ایرانی میباشد.تحریر در واقع بالا رفتن و برگشتن یک یا چند نت بطور متناوب و متناسب است که با سرعت انجام میشود و اختصاص به آواز دارد و اجرای آن در ادوات موسیقی و سایر آلات بی معنی است و چندان خوشایند مزاج مخاطب نخواهد بود و زیبایی آن زمانی شکوفا میشود که از حنجره خواننده تولید شود.
از دید بنده تحریر چون قایقی است که خواننده میتواند احساس و مهارت خود را در آن گذاشته و در پهنه آهنگ روانه سازد.هر چه خواننده مهارت اجرا در تحریر را داشته باشد و با محاسبه و دقت آن را ایجاد نماید به همان اندازه میتواند موج احساس خود را به نمایش گذارد.
این مهارت نیز مانند برخی از مهارتهای دیگر در موسیقی ایرانی دو وجهی است یعنی برخی افراد بطور فطری و ذاتی دارای حنجره ای خاص بوده و میتوانند لرزشها و بالا و پایین ساختن نتها را با سرعتهای مختلف در صدای خود ایجاد نمایند و هم میتوان بطور اکتسابی با تمرین و تلاش این مهارت را بدست آورد.در مورد انواع تحریر در موسیقی ایران بحث بسیار است و ابداعات زیادی در این راستا صورت پذیرفته که شرح آن مجال دیگری را میطلبد.
در بیان این مطلب همین بس که موسیقی ایرانی و آواز خوانی در سبکهای مختلف موسیقی ایران زمین تحریر نقش عمده ای را ایفا میسازد و حذف آن از شکوه و جلال آن میکاهد.